با دستانی
فراتر از بالا بلندی این سروهای در خواب
من
به خاموشی پر حرف گنجشک ها تن داده ام
و به شوق مردی که
دل تنگ
در کوره راه نا آرام سایه ها لمیده است
وقتی که خورشید لجوج
ستمگرانه
برگ به برگ
.او را خشک می کند


.به روز گاری که پرنده سرنگون می پرد